In de herfstvakantie hebben twee van onze kinderen ons opgezocht. Willem uit Panama City en Wipkje uit Driebergen met kleinzoon Tijs hebben een week bij ons doorgebracht. Het bezoek was weliswaar kort maar we hebben er erg van genoten. Midden december hopen we voor ruim 6 weken naar Nederland te komen. Waar kun je in de vakantie beter naar toe gaan dan naar je eigen kinderen en kleinkinderen? De laatsten groeien zo snel op.

Het jaar 2017 loopt ten einde en de temperatuur loopt op. In dit hete seizoen is het waterniveau in het Malawi-meer heel laag, omdat het een halfjaar niet geregend heeft. De waterkrachtcentrales kunnen de vraag naar elektriciteit lang niet aan waardoor we maar een klein deel van de dag of nacht elektriciteit hebben. Gelukkig hebben we een nood stroomaggregaat en als hij het doet is het een geweldige hulp.

Het lijkt erop dat het regenseizoen begonnen is. We hebben al een paar flinke tropische plensbuien gehad. Daarom planten de mensen al maiszaad in hun tuinen in de hoop dat de regens doorgaan, want het is nog vroeg. We bidden om Gods zegen voor het komende groeiseizoen en de oogst in April/mei 2018.

Sinds begin dit jaar geef ik op de Theologische School wekelijks een dag les. Het is echt heel mooi werk om toekomstige dienaren van het Woord op te leiden. Mijn vakken zijn Islam en Bijbels Hebreeuws. Met het vak Islam spreek ik met de studenten niet alleen over de praktijk van de Islam maar ook over hoe je als Christen kunt evangeliseren onder moslims. Helaas hebben Christenen dat niet altijd gedaan, denk aan de kruistochten. We zijn daarom dankbaar dat er in ons werk ook tekenen van Gods genade te zien zijn in moslims die de Heere Jezus omhelzen. Het reizen van hier naar daar is een verhaal op zich.

Van de Theologische School naar ons huis is het 150 km. Pas reed ik terug naar huis over stuk zandweg Het stortregende zoals het alleen maar kan regenen in de tropen. Het water kolkte uit de grote buizen onder de hooggelegen nieuwe weg en maakte een rivier overdwars in de laaggelegen zandweg. Doorrijden was onmogelijk; er zat zelfs al een kleine vrachtauto in de rivier, die dreigde met de stroom meegesleurd te worden. Inmiddels was het donker en je ziet geen hand voor ogen. Ik belde intussen Wieke op over de situatie. Er zat niets anders op dan terugrijden en op de nieuw aangelegde weg zien te komen. Dat lukte. Maar aan het einde ervan lag een enorme berg zand, die automobilisten moest verhinderen die weg in te gaan. Mijn auto hing knap scheef, en het lukte met moeite erlangs heen te komen; een klein konvooi kwam achter mij aan. Terwijl ik aldoor bad om uitkomst, want ik wou graag naar huis, dacht ik ook aan het thuisfront. Ze moesten me
hier eens zien ploeteren…

Wieke heeft lang het bestuur van het gehandicapten-tehuis Tidzalerana willen veranderen. Al die tijd waren wij bezig om toegewijde mensen voor het bestuur te vinden. Het is was niet gemakkelijk om mensen met visie en verantwoordelijkheidsgevoel te vinden. Met Gods hulp is dat – denken we – toch gelukt. Een Presbyteriaanse gemeente heeft het tehuis geadopteerd, zodat het nu een diaconaal project is geworden.

We staan echter nog voor een andere uitdaging. De GZB wil op termijn geen jaarlijkse financiële support meer verlenen. We proberen nu in Blantyre een huis aan te kopen om met de verhuur de lopende kosten van het gehandicaptentehuis te bekostigen. De GZB vindt dat een goed plan en we zijn er volop mee bezig We hebben jullie weer deelgenoot gemaakt van het reilen en zeilen hier. We kijken ernaar uit velen van jullie te ontmoeten straks tijdens onze vakantie in NL. Tenslotte een hartelijke groet aan jullie allemaal.
 

Mail: lwschaafsma@gmail.com Web: www.gzb.nl/famschaafsma